In de eerste klas van de lagere school vreesde de juf voor mijn verstandelijke vermogens. Ik praatte in delen, wist me moeilijk begrijpbaar te maken en had nog een dozijn andere stoornissen, die zeker in de loop der jaren grotere vormen zouden aannemen.
"Jan praat erg moeilijk" stond er als aantekening bij het eerste rapport. Kon ik eigenlijk wel mee met mijn klas- en leeftijdsgenootjes? Die konden tenminste wel uit hun woorden komen. Ze stamelden niet.Ik was teruggetrokken en stil.
In de tweede klas, die ik dan toch had weten te bereiken zonder doublures, ging het al een stuk beter met mij. De wat seniele juffrouw Huisman, een bejaarde tante met nogal vreemde, educatieve gewoontes, had minder moeite met mijn al dan niet vermeende leer- en gedragsstoornissen. Ik viel niet al te veel op, behaalde redelijke cijfers en mocht over naar de derde klas.
De wat huilerige, zwaar geparfumeerde juffrouw Roos vond mij wel aardig. Zij was de juf van klas drie.
Ik werd eens door haar opgetild tijdens de uitvoering van een of ander nietszeggend toneelstukje voor de ouders, waaraan ik mee mocht doen, hetgeen maanden van voorbereiding had gevergd om op het moment suprême onzichtbaar voor de ouderlijke macht na drie woorden vals zingend ten gehore te hebben gebracht als overtollige opvulling van het stampvolle toneel een zijgang ingeloodst te worden. Dat waren eens prachtige tijden. En het hoogtepunt van die avond was opgetild te worden door die hoerige juf met haar knalrode lippen.
Aan het eind van het schooljaar kreeg ik mijn rapport en een litanie van complimentjes van de juf over mij uitgestort. Haar speech, speciaal tot mij gericht, maakte mij week van geluk. Alsof ik mezelf observeerde, staande tussen de zittende kindertjes van klas drie, was ik ineens nummer 1 van de klas. In haar zonnige jurkje en met haar duimdik bepoederd gelaat maakte juffrouw Roos mij duidelijk dat ik de toekomst hoopvol tegemoet kon zien.
In de vierde klas stagneerden mijn prestaties. Misschien kwam dat door het ietwat cholerische optreden van meester Bouman, een stevige man, die in het heetst van de strijd vaak zijn witte overhemd nauwelijks in zijn alsmaar afzakkende terlenkabroek kon houden. Zijn vurig optreden maakte je soms zenuwachtig, maar echt onvriendelijk was hij niet. Alleen Kees, een wat slome, treiterige jongen met een corset vanwege een verkeerde rug kon op een kwade dag niet voorkomen, dat meester Bouman tot gewelddadige actie overging om hem tot de orde te roepen. Kees werd met een ruk van zijn stoeltje en tafeltje verlost, waarna deze, vastgekletend aan de wurgende greep van meester Boumans rechtervuist in een halve parabolische baan dwars overlangs de verbaasde kinderkopjes van klas vier richting gang verdween. Ik hoorde nog iemand zeggen dat een dergelijke behandeling een niet al te positieve uitwerking op zijn verkeerde rug zou hebben, maar dat werd wijselijk buiten het gehoorbereik van de nu geheel buiten zinnen verkerende leerkracht geuit. Kees lag inmiddels in een driedubbele knoop op de gang na te pruttelen, terwijl de riempjes van zijn leren corset verstrikt waren geraakt met de knoopjes van zijn overhemd. Kees bleef daarna nog een paar maanden in de ziektewet, waarna een aangepast stoeltje voor hem vervaardigd moest worden om hem nog de mogelijkheid te bieden de broodnodige lessen te volgen. Klas vier werd dus zonder veel problemen genomen. En ook klas vijf werd zonder al te veel hindernissen afgewerkt.
Meester Odijk zwaaide de scepter over klas zes. Het was een redelijk normale en vriendelijke man, op een paar afwijkingen na. Hij had de vreemde gewoonte om steeds een raar orgeltje op te pompen om dan met satanische drift een liedje voor te spelen, terwijl de klas gedwongen werd uit volle borst mee te zingen. Dit deed hij vooral wanneer iemand jarig was. Het slachtoffer, de jarige dus, moest hierbij voor de klas op een klein stoeltje staan en lijdzaam de ellende aanhoren. Dit ritueel werd bijna elke dag herhaald, want ik zat op een katholieke school.
Het einde van klas zes luidde het einde van mijn kindertijd in. Ik ging naar de MAVO.
|
| Bij het station van Stegna |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten