Een half uur voor haar dood brachten we haar in de tuin. Haar hele lichaam was slap. Alleen nog haar kop en ogen kon ze een klein beetje bewegen. De hele nacht had Asia bij haar gewaakt en af en toe wat water toegediend. Haar tong was wit uitgeslagen, net als het tandvlees. Midden in de nacht begon ze zachtjes te janken. Tot het laatst toe hield ze haar plas op. Nu lag ze op een deken en een kussen in de tuin en verwarmde de zon haar vacht. Het leek haar een klein beetje te helpen, want ze sloot even haar ogen en begon wat rustiger te ademen. Om tien over tien pakte ik haar op en bachten we haar naar de auto. De dierenarts, die Asia eerder op de dag had willen bereiken, was gelukkig aanwezig. Meewarend noemde ze Katja's naam toen ze het stervende dier op de houten bank in de wachtruimte zag liggen. Voorzichtig bracht ik haar naar de behandeltafel en kregen we het slechte nieuws te horen. De bloedvoorziening was al een paar dagen door het uitbreken van tumoren in haar organen verstoord, waardoor ze niet meer in staat was op te staan of te lopen. Een paar weken terug rende ze nog op een grasveld en zag ze er vitaal en levendig uit. Een paar minuten nadat ze een narcose had gekregen werd haar een dodelijke injectie in het hart gespoten. Haar pupillen bleven bijna net zo groot als die de afgelopen dagen waren geweest. Katja keek nu in het niets. Het hart was opgehouden te slaan. Voor Asia en mij begon het besef door te dringen dat we nooit meer de onvoorwaardelijke liefde van haar zouden krijgen en dat elk geluid in huis en elke handeling die we zouden doen aan haar zouden herinneren. Een tijd van tranen brak aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten