De animo om donderdag naar Keulen te gaan om tussen een half miljoen vreemd uitgedoste Duitsers onder het genot van grote hoeveelheden alcoholische consumpties carnaval te moeten vieren is bij mij niet echt levensgroot aanwezig, maar het ziet er naar uit dat ik er niet onderuit kom. Asia heeft er wel zin in, ze heeft het immers haar tante in Hagen beloofd. Het is misschien niet zo vreselijk als ik denk, maar de tijd, moeite en kosten beginnen toch ook een rol te spelen. De winkel moet dan twee dagen dicht (minder ernstig dan het lijkt, want we verkopen deze tijd toch heel weinig), de auto dient achthonderd kilometer af te leggen (het is en oudje, maar dat moet lukken, diesel is op kosten van de zaak) en ik loop ook nog eens de kans niet op tijd aan te komen om vrijdagavond competitie te spelen (ernstiger, omdat we donderdagavond bij Anja in Hagen zeker het een en ander zullen drinken, en daar bedoel ik dan geen Spa rood mee). Wellicht maak ik me meer zorgen dan nodig. Gewoon gaan en er het beste van maken. Op vrijdag rond twaalf uur ’s middags vertrekken, zodat er voldoende tijd is om op een tijdstip in Rozenburg te arriveren waar de tafeltennisjongens van team 3 vrede mee kunnen hebben.
Samen met Emilka deed ik vanmiddag boodschappen bij Lidl in Spijkenisse. Hoe rustig ik ook mijn karretje door de paden manoeuvreerde, het ging toch nog te snel naar Emilka’s zin. We hadden alles gezien en gekocht, maar bij de kassa kon ze geen afscheid nemen van de winkel en moest ik nog een paar mensen bij de kassa voor laten gaan. Ik heb nu eenmaal de reputatie van iemand die nogal ongeduldig is bij het boodschappen doen en ook al deed ik vandaag toch nog zo’n mijn best het rustig aan te doen, plichtmatig kreeg ik weer allerlei verwijten naar mijn hoofd geslingerd, zij het gelukkig niet zo ernstig. Emilka is nu bezig de boodschappen uit te pakken en in de koelkast te proppen. Nog steeds vreest ze dat we niet genoeg hebben gekocht om de komende dagen culinair redelijk goed door te komen, nu haar ouders van plan zijn een paar dagen naar Duitsland te gaan.
Gisterenavond rond kwart over zes vertrokken Asia en ik naar Hagen. Ik had eerder op de dag Asia overgehaald om toch maar te gaan. Nadat we nog een paar keer terug waren gekomen omdat we telkens wat vergeten waren ging het richting Duitsland. Bij Eindhoven begon het wat harder te regenen en in Duitsland in de buurt van Duisburg werd het weer echt onaangenaam. Steeds meer water spetterde op de vooruit, de weg dreigde over te stromen. Gelukkig hield het regenen voorbij Essen op. Drie uur nadat we uit Rozenburg vertrokken waren reden we de Flyerstrasse in. We hadden niet hoeven te zoeken. Vermoeid maar tevreden beklommen we de steile trap naar Anja’s appartement. Ook al hadden we ons zo voorgenomen niets te drinken steeds sneller namen we een glas met wodka en cola. Maar heel laat, zoals vorig jaar, maakten we het niet, nog voor één uur lagen we in bed en hadden moeite niet van ons kussen af te glijden.
Vanmorgen stond Asia om kwart voor acht op en ik twintig minuten later. Het schrikbeeld te moeten bivakkeren in een trein vol vreemd uitgedoste Duitsers kwam steeds dichterbij. De trein die het station van Hagen kwam binnenglijden en die voor ons bestemd was bleek vol te zitten. Meer mensen dan vorig jaar hadden het plan opgevat naar Keulen af te reizen om daar carnaval te gaan vieren. Martin, Anja’s vriend, zette zijn CD-speler op een van de stoelen van de trein, ongeveer een decimeter verwijderd van het hoofd van een bejaarde man en draaide met oorverdovend lawaai zijn eerste CD met carnavalliedjes. Het bleek een goede zet te zijn, want al snel begonnen enkele dame’s op leeftijd mee te dansen. Asia en ik kregen zitplaatsen aangeboden zodat we niet het hele stuk hoefden te staan. Een van de vrouwen op leeftijd proostte met me en begon in mijn gezicht te wrijven. Ik haalde een van de flesjes met drank uit ons rugtasje en begon mee te drinken. Om geheel nuchter te blijven, ook al zou dat verstandiger geweest zijn in verband met het grote gevaar nodig te moeten plassen, bleek in deze omstandigheden een te moeilijke opgave. Na mijn eerste flesje, we waren inmiddels voorbij Wuppertal, begon ik me wat beter te voelen. Gelukkig was er nog geen acute drang om te plassen, dat zou pas later komen. In Keulen was het station barstensvol met mensen. Asia, Anja, Martin, vijf collega’s van Martin en ik bleven een tijdje besluitloos op het plein voor de Keulse Dom staan. Niemand had nu enig idee wat te doen. Ik besloot een WC in het station op te zoeken. Moeizaam volgde ik de bordjes, maar kon nergens een toilet ontdekken. Daarom liep ik een restaurant binnen en opende daar een deur waar Privat op stond. De deur viel achter mij in het slot, terwijl ik in een labyrint van nauwe gangen terecht was gekomen. Nu werd mijn belabberde oriëntatievermogen zeer op de proef gesteld, want ik dreigde op privé-terrein nu helemaal de weg kwijt te raken. Eindelijk vond ik mijn deur met het bordje Privat weer terug en op het moment dat ik voelde dat de deur aan de binnenkant niet meer geopend kon worden en onvermijdelijk door doodsangst overmand zou worden werd deze door een medewerker van het restaurant aan de andere zijde geopend. Een vrouw achter de bar keek me kwaad aan en vroeg wat ik van plan was, ik mocht daar immers helemaal niet komen. Snel verontschuldigde ik me en vervolgde mijn hopeloze zoektocht. Eindelijk liep ik de juiste gang door en stootte op een zee van mensen, die allemaal nodig naar de WC moesten. Dat vergde teveel van mijn geduld en snel liep ik het station de verkeerde kant uit. Toen ik de buitendeuren was gepasseerd bevond ik me niet op het plein met de Dom, maar ergens aan de andere zijde van het immense Keulse station. Ik stortte geestelijk net niet in en dankzij dat laatste restje gezond verstand wist ik Asia en de groep te bereiken. Martin stelde voor om gewoon tegen een muurtje, een paar meter van ons vandaan, te plassen, in de schaduw van de Dom. Als een kind zo blij deed ik mee met de andere feestgangers die met flinke zeikstralen een riviertje langs mijn schoenzolen produceerden. Na een paar uur hadden we ons in een café genesteld en dronken bier, wodka en wijn. Af en toe stonden een paar jonge meiden bij mij in de buurt en terwijl Asia zich onderhield met een kale Duitser maakte ik langdurig deel uit van een dansend groepje meisjes. Rustig van mijn biertje nippend werd ik zo vaak lichamelijk beroerd door een dansend meisjesachterwerk dat het geen toeval meer kon zijn en dat de verschillende meisjes waar ik zo stiekem mee danste wisten dat ze zo intiem tegen me aan stonden te rijden. Af en toe voelde ik een bevallig kontje tegen de binnenkant van mijn dijen aankomen. Sommigen waren zo brutaal om een paar keer tegen mijn kruis te stoten. Het was leuk, gezellig en opwindend, ik kon zo wel een paar uur blijven staan. De algehele pret nam toe toen ik aan Asia vroeg een foto van mij met een van die grappig dansende meisjes te nemen. Ik voelde haar natte lippen op mijn wang, toen Asia alles in het werk stelde een foto van ons te nemen, echter zonder veel resultaat. De flitser deed het niet en nadat ik even zonder veel belangstelling naar het apparaat had gekeken probeerde Asia het opnieuw. Telkens werd ik door een meisje gezoend. Eindelijk kwamen we erachter dat de film op was en dat er helemaal geen foto meer gemaakt kon worden.
Aan het eind van de middag moesten we weer naar huis. Op het station raakten we Martin kwijt. We hadden hem eigenlijk nodig voor de kaartjes die hij op zak had. Enkele treinen naar Hagen lieten we voorbij gaan, maar Martin bleef zoek, zodat we zonder geldig plaatsbewijs de trein van zeven uur of daaromtrent namen. Anja, Asia en ik waren nu de enigen nog van de groep, die uit tien man had bestaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten