Zaterdag, 7 februari 2004
De zon schijnt op de groene, gietijzeren lantaarnpaal voor de winkel. Het monumentale pand aan de overkant van de straat, waar ik de gehele dag een riant uitzicht op heb, ziet er nu veel vrolijker uit, nu het niet regent en helder weer is. Het is zaterdag, bijna twee uur in de middag. De condities om een geïnteresseerd publiek in de winkel te ontvangen zijn gunstig. Maar het blijft opvallend stil in de galerie aan de Voorstraat. Is het misschien de tijd van het jaar? Of een chronisch gebrek aan bekendheid onder kunstminnende Nederlanders? Hebben de mensen geen geld meer of hebben ze het voor minder luxere dingen nodig?
Asia belt me op en verzekert me dat ik me geen zorgen moet maken. Ik weet ook dat vijf minuten voldoende zijn om een nieuw vertrouwen in de goede afloop van de onderneming te hebben, maar wanneer breken die verdomde vijf minuten nu eens aan? Ik zit al twee weken te wachten. Eén klant is voldoende om me een nieuw perspectief op de toekomst te verschaffen, maar ook die klant schijnt vandaag niet te willen komen.
Vandaag heb ik nog een zee van tijd. Er kan nog van alles gebeuren. In de tussentijd ga ik naar de WC. Ik doe de deur op slot, want ik ben van plan een grote boodschap te doen, ook al is de aandrang om te defeceren niet zo prominent aanwezig. Als ik mijn broek en onderbroek op mijn enkels heb en iets te snel plaats neem op de koude, witplastic bril van het toilet schuift het hele zaakje van de emaillen pot af en beland ik met wc-bril en al tussen pot en tussenwand. Op dat moment gaat de telefoon. Onverrichter zaken, maar met een enigszins vervallen toilet, trek ik snel mijn broek omhoog en neem even later de telefoon op. Het is Asia die mij vraagt of ze stoort en mij een hart onder de riem wilt steken. Ze voelt zich ook een beetje schuldig dat ze vandaag niet naar de winkel is gegaan in plaats van haar liefhebbende maar klunzige echtgenoot.
Ik zit weer rustig voor me uit te staren. Het is zaterdag dus veel actie om klanten binnen te halen via het plegen van allerlei telefoontjes hoef ik niet te ondernemen. Op dit moment staan er vijf mensen voor de winkel naar de etalage te kijken. Maar niet één van die ellendelingen neemt de moeite om even binnen te komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten