Het is negen uur in de ochtend. Met een vermoeid lijf en de slaap nog in m'n ogen zit ik op het parochiesecretariaat. Ik wacht tot de koffie klaar is om te proberen mijn half comateuze toestand te boven te komen. Voor de rest hoop ik maar dat de telefoon zwijgt en niemand het in zijn of haar hoofd haalt het secretariaat te vereren met een bezoekje.
Gisteren zat ik in een veel te klein kamertje tegenover een stel gigantische dijen van een voluptueuze Surinaamse. Ze was net als Emilka afgekomen op de advertentie van het modellenbureau. De Surinaamse, die beschikte over enorme borsten, was gekleed in een kort, zwart en strak rokje. Daarboven had haar half doorzichtige blouse grote moeite in model te blijven vanwege de kolossale voorgevel. Ze zat precies tegenover mij en had haar stevige, in glimmende nylonkousen gestoken benen over elkaar geslagen. Een jonge, eveneens donkere vrouw in een zwart pakje bracht ons de inschrijfformulieren. Het wachtkamertje was intussen tot de laatste stoel bezet. Het schoot niet erg op. Tijdens het wachten gebeurde er vrijwel niets. Een oma met haar kleindochter begon na verloop van tijd een beetje ongeduldig op haar stoel heen en weer te draaien, terwijl het kind als een modelpop al die tijd mooi probeerde te zitten. Het was na bijna een uur van wachten kwart over drie geworden en was mijn geduld op. Onze groep was bijna aan de beurt, zei de dame in het zwarte pak, nadat ik naar haar toe was gegaan om verhaal te halen. Teruglopend naar het wachtkamertje kwam ik Emilka en haar pompeuze, Surinaamse collega in spé tegen. Ik voegde me bij Asia in het bedompte kamertje en begon opnieuw last te krijgen van agressieve bijgedachten toen er zo'n tien minuten in ledigheid voorbij gingen. Na overleg met de lady in black mochten we naar de ruimte waar Emilka met zo'n vijftien andere eventueel toekomstige modellen zat. Een klein, glad mannetje in een kreukelig pak hield daar een soort van toespraak. Hij zat op een tafel en bood Asia zijn stoel aan. Een vrij oude man, type zwerver, werd geadviseerd zich de moeite van het laten maken van foto's te besparen, want ofschoon niemand geweigerd zou worden zouden zijn foto's niet echt ergens in een of andere presentatiemap terecht komen.
We moesten tweehonderd gulden betalen om een fotosessie van Emilka te kunnen laten maken. Daar kwam dus de aap uit te mouw. Een vunzig contractje moest ondertekend worden. Weigeren of erover nadenken werd niet geapprecieerd. We moesten nu beslissen, want later, na een paar dagen van bedenktijd, zou het mannetje in het kreukelige pak zijn vis kwijt zijn. Emilka had wel zin in het modellenwerk, het zou goed kunnen zijn voor haar zelfvertrouwen, zodat ik het contract ondertekende. We konden eindelijk gaan. Het mannetje had zijn zin. We zouden nooit meer iets van het modellenbureau vernemen nadat Emilka de foto’s had laten maken en vele weken later eindelijk opgestuurd had gekregen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten