Colette

Ik zag Colette voor het eerst op het school­plein van de Wiele­waal aan de Tienmorgense­weg, waar mijn broer en ik nog dat jaar omver gere­den zouden worden door twee auto's die met een reusachtige klap op elkaar waren ge­botst. Ik was veertien en zij was dertien. Vaak werden de eerste en tweede klas van de door de heren Hameka en Hoekstra pas opgerichte openbare Mavo samengevoegd wegens gebrek aan leraren. Dankzij dit heugelijke feit werd ik regelmatig in staat gesteld mijn geliefde te aanschouwen. Ze zat bij het raam, aan de andere kant van het leslokaal waar ik zat. Mijn diagonale gegluur had ze natuur­lijk niet in de gaten, daar zorgde ik wel voor.

Op de eerste schooldag was ze gekleed in een grijs gestippelde broekpak, waarin ze, vooral door haar wilde gedrag, meer op een jongen dan een meisje leek. Vaak werd ze de klas uitgestuurd door de heer Hoek­stra, wiens ner­veuse natuur niet bestand was tegen de grap­pen en grollen van Colette. Hierbij werd ze regelmatig geholpen door haar vroegrij­pe vriendin Anneke, de schrik van iedere leraar. Tijdens de eerste klassen­avond zat ze ver­scheidene keren op mijn schoot dankzij het in die tijd popu­laire spelletje de stoelendans. Helaas durfde ik haar, later op de avond, niet ten dans te vragen, ofschoon ze zeker niet geweigerd zou hebben.

Zag ik haar naar school lopen en was ik toevallig op de fiets, dan had ik soms de ongekende moed haar bij mij op de bagagedrager achter me uit te nodi­gen. Ze ging met iedereen mee, dus waarom niet met mij. Wild sprong ze dan bij mij ach­terop, zodat ik moeite moest doen om niet meteen op m'n bek te vallen en mocht met trillende vingers aan haar ijsje likken.

Toen Nel uit onze klas een fuif gaf, was Co­lette ook van de partij. Ze was gekleed in een zwarte, strakzittende ribfluwe­len broek, waarin haar bevallige kontje een prachtig panorama opleverde, vooral voor een billen­freak als ik. Meteen bij het begin van het feest, toen iedereen nog een beetje onwennig naar elkaar zat te kijken, trok ze me ruw van mijn plaats om met haar te dansen. Vragen lag niet in haar aard. Natuurlijk voldeed ik aan dit bevel en was ik in sneltreinvaart in de zevende hemel terecht gekomen. Het spelletje met de fles bracht mij ongewoon veel geluk. Tot twee maal toe mocht ik met Colette naar de gang voor een kus. De tweede keer nam Co­lette, zoals gewoonlijk, het initiatief, drukte zich tegen mij aan en gaf me een zoen op mijn mond. Wil Vrijlandt, die evenals alle andere jongens in zijn klas, een oogje op Colette had kwam jaloers informeren waar we bleven. Hij verbrak de betovering. Colette holde alweer naar binnen op zoek naar een volgende klant, mij in coma achterlatend.

Op een driedaags schoolreisje naar het Zeeuw­se Axel werd Colette op een schaamhaar na verkracht door de jongens uit haar klas. Toen Ronald de Boer met kracht aan haar groene slipje begon te rukken kwam m'n broer het feest hardhan­dig verstoren. Het slachtoffer, dat zich net had weten te bevrijden uit de graaiende en tastende handen van haar klasge­noten, kreeg met een enorme smak de deur tegen haar hoofd, die mijn broer had opengegooid om zijn nieuwsgierigheid naar al die wilde geluiden te bevredigen. Colette kreeg de deur tegen haar hoofd en caromboleerde in sneltreinvaart terug in de han­den van haar belagers.

De volgende middag stond ik alleen in de slaapzaal. Het zon­licht scheen fel en warm door de ramen. Colette kwam binnen. We ston­den een paar tellen zwijgend tegenover elkaar. Colette, altijd vriendelijk, keek me glimlachend aan. Toen liep ze naar me toe en legde ineens haar hand in mijn nek. Ik voelde haar vingers langs mijn wang gaan. In een absurde reflexbeweging sloeg ik haar hand weg. Colette liet niets merken. Ze draaide zich om en verliet de slaapzaal.

Een groot feest op mijn 50e verjaardag in Polen